Schorzenie charakterystyczne dla psów dużych oraz olbrzymich, jak np. owczarek niemiecki, nowofunland. Charakterystyczną cechą schorzenia jest dziedziczność przekazywana z pokolenia na pokolenie i zależna od wielu genów.

Charakterystyczny dla dysplazji jest niedorozwój głowy kości udowej, panewki miednicy oraz łączące je więzadła. Na skutek rozluźnienia w stawie zniekształceniu ulegają poszczególne części całego stawu – zanik okrągłego kształtu głowy kości udowej czy spłaszczenie panewki. Jest to nic innego jak zwyrodnienie stawu biodrowego u psa. Co ciekawe, schorzenie obejmuje na ogół oba stawy jednocześnie.

Czynniki mające wpływ na rozwój dysplazji

Poza genetyką na rozwój dysplazji mają również czynniki środowiskowe (żywienie, treningi). Bardzo dużą uwagę należy przykładać do masy psa, ważne by pies w okresie wzrostu pozostawał szczupły, bowiem im cięższy osobnik tym większe obciążenie stawów i większe prawdopodobieństwo zaistnienia schorzenia. Nadmierny wysiłek fizyczny młodego również może spowodować dysplazję. U psów ras dużych i olbrzymich rozwój kośćca kończy się między 18, a 24 miesiącem życia. Wskazane jest unikanie do tego czasu intensywnych treningów nadmiernie obciążających kości i stawy.

Objawy dysplazji

Pierwsze objawy dysplazji można zaobserwować już w okolicach 3-go miesiąca życia psa, najczęściej zdarza się to jednak w okresie pomiędzy 6-12 miesiąca. Dysplazja jest schorzeniem wyjątkowo bolesnym i utrudniającym psu przemieszczanie się, kładzenie, siadanie, wstawanie, dodatkowo może wystąpić kulawizna, chwiejność zadu oraz upośledzenie ruchów kończyn tylnych.

Diagnoza dysplazji

Badanie kliniczne oraz radiologiczne pomoga w określeniu czy pies jest chory na dysplazję czy też nie. W przypadku ras predysponowanych, takich jak:

  • Bernardyn
  • Berneński pies pasterski
  • Bokser
  • Bouvier des Flanders
  • Doberman
  • Hovawart
  • Mastiff neapolitański
  • Nowofunland
  • Owczarek francuski beauceron
  • Owczarek francuski briard
  • Owczarek kaukaski
  • Owczarek niemiecki
  • Owczarek podhalański
  • Owczarek południoworosyjski
  • Owczarek staroangielski
  • Owczarek szkocki (długowłosy i krótkowłosy)
  • Owczarek środkowoazjatycki
  • Polski owczarek nizinny
  • Poskowiec hanowerski
  • Rottweiler
  • Sznaucer olbrzym

należy wykonywać badania profilaktyczne, pierwsze w wieku 3-4 miesięcy. W przypadku wystąpienia objawów dysplazji należy udać się na badanie do lekarza ortopedy i zrobić to jak najszybciej.

Leczenie dysplazji

W zależności od zaawansowania zwyrodnienia stawu można podjąć leczenie operacyjne lub nieoperacyjne. Leczenie nieoperacyjne polega na stosowaniu środków przeciwbólowych, przeciwzapalnych oraz preparatów ochraniających chrząstkę stawową, tzw. chondroprotetyki. Zwierzęta chore oraz należące do grupy ryzyka powinny przyjmować glukozaminoglikany, tj. kwas hialuronowy, glukozaminę oraz siarczan chondroityny.

Oprócz stosowania środków farmokologicznych bardzo duże znaczenie ma umiarkowana aktywność fizyczna oraz utrzymywanie optymalnej masy ciała. Najlepszą formą aktywności w takiej sytuacji jest pływanie.

Leczenie operacyjne stosuje się tylko w przypadku bardzo zaawansowanych zmianach w stawie. Lekarz decyduje o wyborze jednej z technik leczenia dysplazji na podstawie wyników badań. Jedną z form leczenia jest wstawienie sztucznego stawu, niestety jest to bardzo kosztowny zabieg idący w tysiące Euro.

Chcąc wykluczyć możliwość dysplazji, należy np. poprzez wybór psa pochodzącego od zdrowych rodziców, dodatkowo bardzo ważne są badania profilaktyczne już we wczesnym wieku psa. Im wcześniej rozpoznana choroba tym większe szanse na wyleczenie.